Bir kitap, bir ben..

vakti zamanında nar kalpler adlı yazısıyla tanımıştım Ece Temelkuran'ı.. Yazmış işte, çatlasın nar, saçılsın hayatın yerlere diye.. Ben ona kanıp hayatımı alt üst etmiştim, hoş asla da pişman olmadım, yanlış anlaşılmasın.. Bilse ne der diye düşündüm şimdi şu satırları yazarken.

. Kaleminden çıkanların bir ömrü darmadağın ettiğini.. Tozu dumana kata kata karıştırdım kendimi hayata. Hayatımdan vaz geçtim ve yep yeni bir hayat inşaa ettim.. Ne var bu kadının yazdıklarında bir bilsem.. Bir şiddetle anlıyorum yazdıklarını. Sakin uslu uslu değil anlayışlarım.. Hep taş üstünde taş, başta baş bırakmayanlarından.. Şimdi de düğümlere üflemeyi öğretti bana. Aman ha aklınıza büyü falan gelmesin.. Hiç alakası yok. Bu daha başka bir büyü.. Bir dönemin insanları ölürcesine, öldürürcesine korkarken büyüden, şimdininkiler kendi büyüsünü aramak için ömür harcamaya hazır.. Mayalar haklıydı belki.. Yeni bir zaman başlamıştır.. Olabilir.
Yine dağıttı beni kalemiyle. Bitsin istemedim. elimden geldiğince ağır okudum, sırf hızla okursam unuturum sonra diye,azıcık daha sindireyim diye.Okudukça güçlendim yine. Çünkü, dağılırsam da, parçalanırsam da, kendimi atıp atıp çamurlara bulansam da, aldığım her nefesten son hücreme kadar zevk alıyorum, alacağım da. Unutmayacağım o kadınlardan olduğumu, o yolculuğa çıkmamış ama çıkmaktan korkmayacak kadınlardan.